"Nasza młodsza siostra" Hirokazu Koreedy

We Wrocławiu właśnie "wydarza się" 15. odsłona festiwalu Nowe Horyzonty i podobnie jak w zeszłym roku pojawiło się kilka japońskich filmów. Wybraliśmy się tylko na Naszą młodszą siostrę w reżyserii Hirokazu Koreedy. To jest jeden z tych filmów, po obejrzeniu których człowiek staje się nieszczęśliwy w miejscu, w którym obecnie się znajduje...

Hirokazu Koreeda to nie jest reżyser dla wszystkich, a jedynie dla tych [tak mi się wydaje] lubiących rozwiązywać nieźle zasupłane relacje - rodzinne, przyjacielskie, miłosne - z naciskiem na te skomplikowane rodzinne zależności determinujące osobowość, przyszłe decyzje odnośnie życia czy reakcje na pewne okoliczności. Dla niektórych może to być po prostu nudne lub w najlepszym wypadku nijakie. I rzeczywiście - jeżeli spodziewacie się, że "zaraz się coś wydarzy", to gwarantuję Wam - nie wydarzy. Według mnie, właśnie o to w tym chodzi, choć wiem, że nie wszyscy się ze mną zgodzą.

Nawet jeśli filmy Koreedy są dla Was nijakie, to warto chłonąć wszystkimi zmysłami tę zwyczajną Japonię otaczającą bohaterów Umimachi Diary [japoński tytuł]. Nie radzę jednak zbytnio przyzwyczajać się do takiego obrazka, ponieważ rzeczywistość tu jest nieco podkoloryzowana, wygładzona i upiększona. Przypomina raczej telewizyjną dramę niż kinowy film z prawdziwego zdarzenia, co więcej - fabuła zaczerpnięta została z kobiecej mangi pod tym samym tytułem autorstwa Akimi Yoshidy [ukazującej się na łamach popularnego mangowego czasopisma od 2007 roku], a to wiele wyjaśnia.
 

O czym będzie? Trzy - już dorosłe - siostry mieszkają w dużym, staromodnym japońskim domu wyłożonym matami tatami będącym tłem wydarzeń. Jest on symbolem dawnego szczęścia rodzinnego, symbolem rozpadu rodziny i symbolem nowych relacji w nim budowanych. Tu je się wspólne posiłki, omawia swoje problemy zawodowe, sercowe i ogólnożyciowe. Robi się pranie, czyta gazety, odpoczywa na werandzie z widokiem na ponad 50-letnią śliwę posadzoną jeszcze przez dziadka. Z jej owoców co roku powstaje wino umeshu trzymane w skrytce pod podłogą. Najstarsze - babcine - ma 20 lat... W domu sióstr Koda w Kamakurze życie, które odebrało im dzieciństwo, już teraz płynie w spokojny w miarę uporządkowany sposób. 



Postaci są tendencyjne, jak to u Koreedy, ale za to skrojone na miarę. Mamy najstarszą siostrę - ciężko pracującą, odpowiedzialną, będąca nie tylko siostrą, ale i matką dla pozostałej dwójki. W całości poświęca swoje życie i szczęście, by podołać wszystkim obowiązkom. Siostra środkowa - to niepoprawna romantyczka, wiecznie zakochana i wiecznie ze złamanym sercem, lubiąca dobry alkohol i modne ciuchy. Siostra najmłodsza - żyje w swoim świecie, niezbyt poważnie podchodzi do życia i zdaje się być w tym wszystkim szczęśliwa.

Jak to zwykle bywa fortuna kołem się toczy... W pewnym momencie w miarę poukładane życie tej trójki (a może tylko jednej z sióstr?) burzy pogrzeb ojca, a wraz z nim dołącza do nich osierocona córka z drugiego małżeństwa ojca. Nie obawiajcie się, tym razem nie będzie to wyciskarka łez, a częściej wyciskarka śmiechu, bo zabawnych momentów nie brakuje.



Obejrzałam kilka filmów Koreedy - Dare mo shiranai, Kiseki, Soshite chichi ni naru i ten najnowszy - Umimachi diary. Wywołał on u mnie podobne uczucia jak Kiseki, po którym niemal natychmiast zapragnęłam pojechać do Kagoshimy, by poczuć na własnej skórze wszędobylski pył wulkaniczny i spróbować ciastek karukan. Teraz Koreeda odczarował, a właściwie oswoił, Kamakurę. Widok ze wzgórza na dalekie morze na horyzoncie? Niby wszędzie w Japonii taki się znajdzie, ale akurat ten wydawał mi się jakoś magnetuzyjąco-hipnotyczno-piękny. A może to tylko magia kina?

I na koniec - dlaczego Umimachi diary to film, po którym człowiek staje się nieszczęśliwy w miejscu, gdzie się obecnie znajduje? Bo zaczyna marzyć o dużym, drewnianym domu, pięknej werandzie z ogrodem, widoku na morze, codziennych wizytach na plaży czy pysznej makreli... I wzdycha nad swoim "ciężkim", "nudnym" "itp. itd." losem (który ani nie jest tak naprawdę ciężki, ani nudny, ale zawsze jest jakieś "ale", prawda?). I po co mi to było? Pewnie po to, aby obejrzeć film jeszcze raz.