Rozpieszczeni japońscy turyści i kilka stereotypów

Pomyślałam sobie, że napiszę kilka słów na temat japońskiego sposobu podróżowania. Bo obrósł według mnie różne mity, które trzeba obalać. A skąd czerpię informacje na temat japońskich turystów? Otóż z najlepszego źródła - brat pana Sól jest przewodnikiem wycieczek i podróżuje po całym świecie wraz ze słynnymi grupkami. Robi to od wielu, wielu lat. Choć to, co opiszę, to nie tylko jego doświadczenia.

Jacy są japońscy turyści? Cóż, potrafią wiele rzeczy wymyślić. Na wyciecze żądają wszystkiego niemal cały czas i narzekają. Nie wiem, jak inne nacje? Przewodnikowi nie wolno spać do 2 w nocy, a wstać musi o 6 rano, bo cały czas ktoś czegoś chce - a to żarówkę nową, bo za ciemna, a to otwieracz do butelek z recepcji, a to musi wysłuchiwać, że nie ma wanny i że to paskudny hotel (ale że delikwent wykupił najtańszą możliwą wycieczkę, to już nie ma znaczenia), a to że łóżko stoi w złej konfiguracji, a to, że zamek w walizce się zaciął, że do pierogów w Krakowie nie ma sosu sojowego, że pani zobaczyła ducha w pokoju po wycieczce do Auschwitz i żąda natychmiastowej zmiany (nie, to nie żart). Dlatego przewodnik ma ze sobą niesamowitą ilość gadżetów na każdą okazję, aby tylko sprostać oczekiwaniom.

Uważam, że japońscy klienci są po prostu rozpieszczeni przez system świadczenia usług. Szeroko rozumiani usługodawcy mogą błędy popełniać (chyba, że to głupota, która zagraża bezpieczeństwu)  i mogą nie wiedzieć wszystkiego o wszystkim, a kolejki w sklepie się nie przeskoczy, ani brzydkiej pogody na wyjeździe, włącznie z brakiem japońskiego jedzenia w Europie. Bo tych skarg w wersji oficjalnej po podróżach z reguły jest najwięcej.

Pozostaje mi odpowiedzieć na pytanie, dlaczego Japończycy podróżują w grupach? Nie będzie to nic odkrywczego, choć pewnie znajdzie się tysiąc mądrych i uczonych psychologiczno-kulturowych analiz, w które nie do końca wierzę. Przede wszystkim podróżują w grupach, bo tak jest łatwiej. A każda podróż w tym przypadku to podróż "zamorska", prawie zawsze trzeba lecieć samolotem, bo statek jest zbyt powolny. A na koniec najważniejszy argument - grupowy wyjazd jest tańszy.

Częściej na wycieczki jadą emeryci, bo mają czas i pieniądze, choć młodych też nie brakuje. Starszy człowiek boi się o zdrowie, że nie będzie potrafił wezwać pomocy, bo nie zna języka, a jest w takim wieku, że wszystko może się zdarzyć; boi się, że się zgubi, albo wsiądzie w zły samolot; przeraża go ogromne lotnisko, bo często trzeba lecieć z przesiadką. A poza tym w latach ich młodości podróże nie były aż tak popularne jak w ostatnich dekadach. Skąd mieliby więc czerpać doświadczenie?

Na wycieczce jest zrobione, podane, oprowadzone, załatwione, nie trzeba o nic się martwić, ani nad niczym zastanawiać, a to dla wielu oznacza udane wakacje. Zresztą nie tylko starsi decydują się na takie wakacje.

Z drugiej strony są też i młodsi ludzie i starsi doświadczeni podróżnicy, którzy są odważni, nie boją się, sami rezerwują sobie hotel, sami kupują bilet na samolot i lecą. I nie wyobrażają sobie podróżowania w inny sposób.

I tak np. tylko w tym roku poznaliśmy w Kapadocji przemiłego i przesympatycznego Japończyka - Yukio, który pochodzi z Tokio. Co roku bierze urlop w pracy i jedzie w świat. I mimo tego, że znał angielski bardzo słabo, to podróżuje tam, gdzie chce - bez stresu. Zwiedził już całą Azję Wschodnią, Południową i stopniowo zbliża się do Europy. I nie jest on jedynym "samodzielnym" Japończykiem, którego znamy. A tu on - od tyłu - bo nasze wspólne zdjęcie obejmuje również pana Sól, a on się nie zgadza na publikowanie (trzeba uszanować).

Podsumowując całość: stwierdzenie, że 130 mln obywateli japońskich nie wie, jak samodzielnie zapiąć pasy w samolocie (bo kiedyś usłyszałam taką wypowiedź), czy kupić wodę mineralną w obcym kraju, to absurd. Nie zaprzeczę natomiast faktu, że Japończycy są bardzo wymagającymi klientami przynajmniej w naszym rozumieniu.